Gozaran – Time passing

Na 30 jaar ballingschap in Wenen keert de Iraanse avant-gardecomponist Mashayekhi terug naar Teheran, om er met een symfonieorkest van hoofdzakelijk vrouwen hedendaags klassiek te introduceren. Gustav Mahler in het Iran van Ahmadinejad en de ayatollahs. Gespeeld door het gesluierde Teherans Symfonieorkest, voor een publiek dat louter uit mannen bestaat.

De film illustreert de perversie van verstikking door godsdienstverdwaasden. Alles wat door het regime als niet-islam wordt geïnterpreteerd is in Iran uit den boze. Dus geschiedt kunst er op eigen risico. Wie het ongeluk treft om in Iran als meisje geboren te worden, is dubbel gevangen. Droevig zijn de scènes waarin de trompettiste, die tevens schilderijen maakt, haar woede en wanhoop uit. In een paar jaar was ze opgebloeid, maar na Ahmadinejads herverkiezing in 2009 gaat het roer weer om richting strikte moslimstaat.

Muzikantenbezieler Mashayekhi moet uiteindelijk zijn land verlaten, het orkest wordt de facto ontbonden. De trompettiste neemt haar toevlucht tot schilderen. En de hoofddoek is afgelegd: kijk, dit ben ik. Mens. Vrouw.
De essentie van de film ligt in de gelaatsuitdrukkingen van de jonge muzikantes. Zwijgend spreken ze, in al hun schoonheid en concentratie, van diepe muziekliefde en de droom van een rechtvaardig leven. De toeschouwer past slechts deemoed.