Wilde mossels

Een van de tragische dingen in het leven is dat het leven zo mooi is, maar dat je vaak niet bij machte bent om dat te beseffen.

Leen (Fedja van Huêt) is zo iemand die het geluk niet herkent, en vermoedt dat het buiten het zicht ligt. Hij wil ‘ander werk, ergens anders’, het maakt niet uit, als hij maar ontsnapt aan de benauwde rechte lijn waarop de meeste levens om hem heen zich begeven. Als hij maar niet gewoon wordt.

Regisseur Erik de Bruyn weet trefzeker een stilstaande wereld op te roepen, die niet zo ver van de meeste mensen afligt. De deprimerende teneur is gewaagd en levensecht. Toch is ‘Wilde mossels’ ook grappig, dankzij de vele droogkomische taferelen.

Een film over verveling roept vaak hetzelfde gevoel op bij de kijker, maar de kern – de begrijpelijke, tergende onrust van Leen – is stevig genoeg om dit te ondervangen.