The man without a past

‘Kaurismäki heeft als geen ander oog voor desolate en verwaarloosde plekken. En wat voor ergs zijn personages ook overkomt, ze behouden altijd hun waardigheid. Als geen ander gebruikt hij alleen het hoogstnoodzakelijke. Als er gebeld moet worden staat er alleen een telefoon op tafel meer niet. En de aan geheugenverlies lijdende man doet pas na een paar dagen zijn mond open tegen zijn verzorgers. ‘Zo dus je kunt wel praten’, zegt een vrouw. ‘Ja, ik had hiervoor alleen nog niets te zeggen’.

De van alles en iedereen verlaten man wordt liefdevol opgevangen door een groepje stadsnomaden. Hij probeert er het beste van te maken met hulp van een Leger des Heilssoldate. Een vrouw naar zijn hart. Men steunt elkaar, tegenover een saamhorigheid stelt Kaurismäki het gebrek aan mededogen in de bureaucratische wereld, waar regels heilig zijn, ook al gaan ze ten koste van mensen.

Deze film is een mengeling van melodrama en absurdisme. Ontroerend is de breekbare liefdesrelatie. Kaurismäki toont mensen die uitgelachen zijn. Kwetsbare, maar niet zielige mensen, die het leven nemen zoals het komt. Mensen zonder illusies, maar ook zonder desillusies.