The Edukators (Die Fetten Jahre sind vorbei)

In ‘The edukators’ zien we de confrontatie tussen de wereldverbeteraars en het kapitalisme. Hoewel de film af en toe neigt naar satire was het volgens Weingartner niet de bedoeling om een politieke satire te maken.

In de film zien we drie jonge idealisten die ten strijde trekken tegen het ‘kapitalisme’. Hun wereld is zwart-wit: rijk is fout en consumenten zijn varkens. De jongelui zoeken niet de discussie maar de confrontatie. Geen zachte aanpak maar extreme daden, zodat de wereld wordt wakker geschud.

Zo staan ze bij de schoenwinkel te scanderen dat het schoeisel is gemaakt met behulp van kinderarbeid en breken ze in bij rijkelui. Overigens zonder iets te stelen: ze verzetten alleen alle meubels en verstoppen de hifi-installatie in de koelkast. De rijke zakenman die ze uiteindelijk ontvoeren, probeert zich nog te verdedigen: “Ik speel alleen het spel, ik heb de regels niet verzonnen”. “Dat is hetzelfde als de trekker overhalen en zeggen dat je het geweer niet hebt uitgevonden”, antwoordt de activist ad rem.

In de scènes tussen de expliciete boodschappen, dáár laat Weingartner zijn talent zien. In een ruw en springerig ritme bouwt hij de spanning tijdens de inbraken op, en in een veel rustiger stijl toont hij de landerige verveling van de ontvoering. Op die schijnbaar onbelangrijke momenten kunnen ook de personages tot leven komen. Doelloos en vastberaden tegelijk, geven de ontvoerders een mooi portret van een generatie.