Druk op de beginletter van de titel of zoek op titel, regisseur of jaar van eerste vertoning.
De regisseur zet in ‘Mifune’s last song’- waarvan het motto luidt dat je je verleden niet kunt verloochenen – drie totaal verschillende personages neer op het platteland van Zuid Denemarken en laat ze nader tot elkaar komen.
De yup Kresten wordt met zijn verleden geconfronteerd wanneer zijn vader overlijdt, nadat hij heeft verteld dat hij geen familie meer had. Om de begrafenis te regelen verlaat bruid en bedrijf. Hij regelt een huishoudster voor zijn broer Rud, die niet voor zichzelf kan zorgen. Pas nadat ze hun eigen – gelogen – identiteit hebben afgepeld, lukt het ze er iets van te maken.
Kragh-Jacobson werd aanvankelijk geïnspireerd door het bericht dat de samourai Toshiro Mifune was overleden, iemand die, net als Kresten, bij ten onder gegaan was aan een het verzwijgen van zijn afkomst.
‘Mifune’s last song’ is de derde Dogmafilm die ons land bereikt. Dogma is een pleidooi voor zuiverheid, voor een cinema zonder illusies , en de Dogmafilmer dient zich daarom aan tien regels te houden. Zo mogen ze onder meer geen decors, kunstmatige belichting of rekwisieten gebruiken, ten gunste van een goed script en nog beter acteerwerk. Na Von Trier en Vinderberg tekende Kragh-Jacobson als derde dit manifest.
Regisseur: Sören Kragh-Jacobson
Denemarken, 1999, 98 minuten
Met: Anders Berthelsen, Iben Hjejle, Jesper Asholt
Druk op de beginletter van de titel of zoek op titel, regisseur of jaar van eerste vertoning.