Melancholia

Acht minuten duurt de ouverture van ‘Melancholia’, en daarin lijkt het of Von Trier al zijn kruit verschiet. Op de klanken van Wagners ‘Tristan und Isolde’ toont hij een serie fraaie, nachtmerrieachtige beelden: vogels vallen dood uit de lucht, een paard stort huiverend neer, een planeet komt in botsing met de aarde. ‘Melancholia’ gaat over het einde van de wereld.

Maar alsof er weinig aan de hand is, vervolgt hij zijn film met een portret van twee zussen.
Het eerste deel draait om de bruiloft van Justine, ze doet haar best om te genieten, maar het gaat niet. Ze lijdt, zo blijkt, aan een depressie, en het is onmogelijk de grauwe deken die haar omhult weg te trekken. Claire, een toonbeeld van stabiliteit, is de enige die Justine enigszins begrijpt.

In het tweede deel zijn de rollen omgedraaid. Een planeet, Melancholia genaamd, is op drift geraakt en zal akelig dicht langs de aarde schampen. Terwijl Claire in paniek raakt, is Justine een en al berusting.

‘Melancholia’ is alleen aan de oppervlakte een rampenfilm. In werkelijkheid gaat de sterk geacteerde, prachtig vormgegeven film over depressie, een kwaal waaraan Von Trier ook zelf lijdt. Door de romantische stijl weet de regisseur de somberheid van het onderwerp nog enigszins te verhullen, maar uiteindelijk gaat de film over een inktzwart doodsverlangen.