L’éternité et un jour

Een film over de laatste dag van een terminaal zieke schrijven (Bruno Ganz). Geconfronteerd met de dood zoekt hij naar de zin van zijn bestaan en maakt hij een reis door heden en verleden.

Onderweg neemt hij een Albanees jongetje mee. Hij ziet zichzelf weer als kind in een huis aan het strand en als jonge vader. Hij neemt afscheid van zijn huishoudster, zijn dochter en zijn hond. Op minder realistisch niveau bezoek hij zijn moeder en zijn vermoedelijk overleden echtegenote. En hij constateert dat hij nooit in staat is geweest om deel uit te maken van het leven van anderen.

De film is een aaneenschakeling van ontmoetingen, reünies en bittere afscheidsscènes. Verleden en heden lopen door elkaar heen, wederom verkent Angelopoulos de grenzen van tijd, ruimte en emoties. Trouw aan zijn thema’s, dee teloorgang van jeugd, liefde en onschuld.

Deze film is ook weer goed voor een paar scènes die je nooit meer vergeet. Theatrale kunststukjes, waarbij je op het puntje van je stoel zit te kijken, totdat de laatste auto achterin het beeld tergend langzaam verdwenen is.

Winnaar Gouden Palm in Cannes.