La pivellina

Als de werkloze circusartieste Patty op een dag haar kwijtgeraakte hond zoekt, stuit ze in plaats daarvan op de twee jaar oude Asia, die door haar moeder lijkt te zijn achtergelaten. Het kind heeft een briefje bij zich, waarin de moeder vraagt haar niet naar de politie te brengen. Binnen enkele dagen zal ze de peuter weer ophalen. Patty besluit zich over het kind te ontfermen en neemt haar mee naar het woonwagenkamp waar zij woont.

Samen met haar man Walter en de dertienjarige buurjongen Tairo probeert Patty de moeder van Asia te vinden en haar ondertussen een warm en veilig thuis te bieden.

‘La pivellina’ is uiterst eenvoudig in opzet, maar weet wel van iedere scène iets moois te maken. Alle breed uitgemeten dagelijkse kleinigheden staan immers in dienst van de band die zich langzaam maar zeker tussen de kleine Asia en haar nieuwe familie vormt. De gedachte dat de moeder van het meisje haar ieder moment weer kan komen ophalen, creëert een gevoel van vergankelijkheid die de fragiele situatie in een nog zonniger licht zet. Want hoewel de circusartiesten het niet bepaald breed hebben, is er aan liefde geen gebrek. De film weet het klaar te spelen om dit over te brengen zonder goedkoop sentiment of dik aangezette muziek, wat het geheel alleen nog maar krachtiger maakt.