Freedom

Bartas vertelt amper een verhaal, hij roept een verhaal op met de beelden die hij laat zien. Voor hem gaat ‘Freedom’ over de woestijn.

Een paar mensen smokkelen drugs in een bootje over zee. Niet ver van de kust worden ze beschoten door de kustwacht. Twee mannen en een meisje overleven de aanval en stranden op de kust. Achter het strand is de woestijn, zij zijn gedoemd om van dorst en honger om te komen. Het zijn beelden met amper taal; zoals ook te zien was in zijn vorige films ‘Few of us’ en The house’.

Bartas vindt communicatie het grootste probleem van het menselijk bestaan. Deze drie mensen in de film zijn het stadium van vriendschap voorbij. Hij wilde een film maken over mensen in de meest uitzichtloze desolate situatie en van daaruit proberen een harmonie te bereiken.

Voor de kijker is er ruimte om er een eigen verhaal uit te halen.
Voor Bartas geldt: de kijker moet zoveel mogelijk verschillende films zien ook al begrijp je ze niet; je kan er later weer op terugkomen.