Breakfast on Pluto

Het grillige oeuvre van regisseur Neil Jordan heeft er met ‘Breakfast on pluto’ op z’n zachts gezegd een curiosum bij gekregen. De muzikale roadmovie in travestie is een remix van drie succesnummers uit de jaren negentig.

Twee roodborstjes scheren over de daken van een Iers dorpje en strijken kwebbelend neer op de stoep bij de dorpspastoor. Welkom in de jaren vijftig, en welkom in de fantastische wereld van Neil Jordan. De toon voor een fabel is onmiddellijk gezet. Zeker als er op de stoep van de pastorie ook een mandje met een baby wordt afgeleverd, en we snel met die opgroeiende vondeling op reis gaan. Patrick die zich meer Patricia voelt, en zich ook zo gedraagt gaat op zoek naar zijn moeder.

De 36 hoofdstukjes waaruit het relaas wordt opgebouwd, worden speels ingezet. Jordan heeft zich wel voorgenomen het verhaal in de tiende versnelling te vertellen, pardoes en zonder omhaal. Het karakter van Patrick/Patricia is zoals alles in de film in de overtreffende trap gekneed, simpel, naïef, onschuldig en met een gekmakend optimisme met Stephen Rea als prachtige geestverschijning.